W skrócie
- Znalezienie rozwiązania nierówności polega na
- obliczeniu miejsc zerowych,
- narysowaniu szkicu wykresu funkcji,
- wyznaczeniu przedziału, który spełnia nierówność, przy pomocy wykresu.
- Dla nierówności dwukwadratowych
- rozwiązujemy nierówność ze zmienną pomocniczą (np. t = x2),
- uzyskane rozwiązania dla t zamieniamy na nierówności i podstawiamy x2. Rozwiązania otrzymanych nierówności są rozwiązaniem nierówności dwukwadratowej.
- np.
i obliczamy.
Nierówności kwadratowe
- Przykład 1. x2 − 2x − 15 > 0
- Przykład 2.

- Przykład 3. x2 − 5x + 8 < 0
- Przykład 4. − x2 − 6x − 10 < 0
- Przykład 5. x4 + 13x2 + 36 > 0
- Przykład 6. x2 + 4x − 12 < 0
W poprzednim rozdziale dowiedziałeś się, jak rozwiązywać równania kwadratowe. Nierówności kwadratowe rozwiązuję się w nieco odmienny sposób. Poniżej przedstawię podstawowy schemat:
- Obliczenie delty i miejsc zerowych
- Naszkicowanie prostego wykresu funkcji
- Odczytanie z wykresu kiedy nierówność jest spełniona.
Jak zauważyłeś, doszedł nowy element - szkicowanie wykresu. Rozwiążmy sobie przykładową funkcję.
Przykład 1
x2 − 2x − 15 > 0
Jak przy równościach liczymy deltę i miejsca zerowe:



Teraz naszkicujmy prowizoryczny wykres wyrażenia po lewej stronie nierówności. Rysujemy parabole, wiemy o niej, że ramiona są skierowane w górę (a>0) oraz że przecina oś OX w 2 miejscach (Δ > 0), wcześniej obliczonych:

Patrzymy na wykres i odczytujemy z niego, kiedy wykres funkcji znajdują się nad osią OX (rozwiązujemy bowiem nierówność f(x)>0), czyli kiedy funkcja przyjmuje wartości dodatnie. Oczywiście wówczas gdy x jest mniejszy od -3 lub większy od 5 (na wykresie -tam, gdzie występuje znak "+"). Zapisujemy to więc:

W tym miejscu trzeba zwrócić uwagę na parę istotnych szczegółów:
-Nawiasy są "otwarte" ponieważ 0 nie należy do zbioru rozwiązań (f(-3)=0 nie spełnia nierówności f(x)>0),
-
- nawias po stronie tego oznaczenia jest zawsze otwarty,
-W równaniach rozwiązaniami były pojedyncze liczby. Tutaj rozwiązaniami jest ich cały zbiór.
Przykład 2

Podany przykład rozwiążemy podobnie jak poprzedni (według tego samego schematu).



Robimy szkic (a<0 więc ramiona są skierowane w dół):

Widzimy, że wykres jest ponad osią OX w przedziale od -9 do 5. Rozwiązaniem jest więc:

Nawiasy są domknięte, ponieważ 0 należy do zbioru rozwiązań nierówności (f(-9)=0 spełnia nierówność
.
Przykład 3
x2 − 5x + 8 < 0

- czyli wykres nie ma punktów wspólnych z osią OX. Naszkicujmy wykres:

Parabola w całości znajduję się ponad osią OX. Stąd wniosek, że nierówność nigdy nie jest spełniona. Nie ma rozwiązań, więc:

Przykład 4
− x2 − 6x − 10 < 0

- znowu nie ma miejsc wspólnych z osią OX. Szkicujemy pomocniczy wykres (a < 0):

Wykres w całości znajduję się pod osią OX. Oznacza to, że nierówność jest spełniona zawsze.

Przykład 5

Przy okazji omawiania równań kwadratowych poznałeś równanie dwukwadratowe. Teraz rozwiążemy nierówność dwukwadratową, w podobny sposób jak równanie.






UWAGA!
To, że policzyliśmy wartości t1 i t2 nie oznacza, że już w tym miejscu korzystamy z założenia t = x2 w taki sposób, w jaki używaliśmy go przy równaniach, bowiem jeśli tak to zrobimy, to otrzymane wyniki będą nieprawidłowe! Właśnie tutaj ukazuje się nam różnica pomiędzy równaniami i nierównościami dwukwadratowymi!
Szkicujemy wykres funkcji t2 − 13t + 36 > 0 i zaznaczamy część dodatnią:

Rozwiązaniem jest:

Rozwiązaliśmy nierówność ze zmienną pomocniczą t. Potrzeba nam jednak rozwiązać nierówność ze zmienną x. Zapiszmy powyższe rozwiązanie jako koniunkcję dwóch nierówności (zamiast przedziałów):
lub 
Podstawiamy t = x2 i rozwiązujemy dwie nierówności:
lub 
1. 

(pomijamy rysowanie wykresu)
2. 

(także pomijamy rysowanie wykresu)
Rozwiązaniem jest suma rozwiązań 1. i 2.:

Przykład 6
x2 + 4x − 12 < 0
Ten przykład rozwiążemy nieco innym sposobem niż poprzednie - bez szkicowania wykresu, za pomocą alternatywy układów. Zanim go jednak zaczniesz analizować, przeczytaj informacje o postaci iloczynowej, bowiem właśnie ten element wykorzystamy przy rozwiązaniu tej nierówności.




Teraz zamieniamy nierówność na postać iloczynową:
(x − (x1))(x − x2) < 0
(x + 6)(x − 2) < 0
Całe wyrażenie jest ujemne gdy:
- (x+6) jest dodatnie i (x-2) ujemne lub
- (x+6) jest ujemne i (x-2) dodatnie
(iloczyn dowolnej liczby ujemnej, przez liczbę dodatnią jest zawsze ujemny, i na odwrót). Tworzymy w ten sposób alternatywę układów, która wygląda następująco:
lub 
czyli
lub 
Rozwiązaniem pierwszego układu jest
, natomiast drugi układ jest sprzeczny. Rozwiązaniem jest więc:
